Ιστορική διαδρομή  της ανακάλυψης του γενετικού κώδικα. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή στην ιστορία της γενετικής πληροφορίας είναι το γεγονός πως το DNA ανακαλύφθηκε σχεδόν ταυτόχρονα µε την Θεωρία της Εξέλιξης και τους νόµους του Mendel. Παρ’ όλα αυτά, ακόµη και στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, σχεδόν όλοι πίστευαν πως οι πρωτεΐνες είναι τα µόρια µμεταφοράς και μεταβίβασης της γενετικής πληροφορίας. Όλα όµως ξεκινούν από τον Johann Friedrich Miescher.

Ιστορικό Το 1868, ο Johann Friedrich Miescher ταξίδεψε από την πατρίδα του την Ελβετία στο Tubingen στη Γερµανία. Ο 24χρονος νεαρός είχε έρθει να εργαστεί στο εργαστήριο του Ernst Felix Hoppe-Seyler, ενός πρωτοπόρου βιοχηµικού που εισήγαγε το σύγχρονο όνοµα για την κόκκινη χρωστική ουσία στο αίµα: την αιµσφαιρίνη. 57 Μετά από αρκετούς µμήνες κοπιαστικής δουλειάς σε ένα εργαστήριο στο κελάρι του πύργου του Tubingen, ο Miescher κατόρθωσε να απομονώσει µία προηγουµένως άγνωστη όξινη ουσία από τα λευκά κύτταρα του άιµατός (λευκά αιµοσφαίρια) που είχαν ξεπλυθεί από τους µε πύον επιδέσµους. Ο Miescher ονοµασε την ανακάλυψή του «νουκλεΐνη» επειδή βρέθηκε στους πυρήνες των κυττάρων. Αυτή η ουσία ήταν, εντούτοις, µη -καθαρή και ο Hoppe-Seyler επέµεινε στην επανάληψη της εργασίας προτού να επιτρέψει τη δηµδημοσίευσή της στο πρόσφατα διαµορφωµένο βιοχηµικό περιοδικό του. Κατά την επιστροφή στο σπίτι του στη Βασιλεία το 1870, ο Miescher βελτίωσε τη µέθοδο και ήταν σε θέση να εξαγάγει το πυρηνικό υλικό από το σπέρµα του σολωµού για τον οποίο, ο Ρήνος ήταν φηµισµένος εκείνη την εποχή. Όπως και στα λευκά αιµοσφαίρια, οι πυρήνες στα κύτταρα του σπέρµατος είναι σχετικά μεγάλοι. Από αυτούς, ο Miescher αποµόνωσε για πρώτη φορά την καθαρή νουκλεΐνη. Το 1889 ένας µμαθητής του, ο Richard Altmann, µας έδωσε τον σύγχρονο όρο για τη νουκλεΐνη: νουκλεϊνικό οξύ. Κατά συνέπεια, το 2003 γιόρτασαµε το χρυσό ιωβηλαίο της διπλής έλικας και όχι τα "50 έτη του DNA".Στον Meischner οφείλουµε, επίσης, το εύρηµα, πως η νουκλεΐνη βρίσκεται σε όλα τα ζωντανά κύτταρα. Μόνο που έδωσε ως εξήγηση για τον ρόλο της, πως θα πρέπει να είναι το αποθηκευτικό µόριο του φώσφορου (Ρ). Αργότερα, ο Phoebus Levene (1869-1940), µελέτησε το DNA και βρήκε πως είναι ένα πολυνουκλεοτίδιο, αποτελούµενο από 4 νουκλεοτίδια. Βρήκε, επίσης, πως καθένα από τα 4 νουκλεοτίδια έχει τη δική του βάση αζώτου, που δεν είναι άλλη, από την αδενίνη, τη γουανίνη, την κυτοσίνη και τη θυµίνη. Πρότεινε την ύπαρξη σκελετού από P και σάχαρο από τον οποίο προεξέχουν οι 4 βάσεις.Στον Levene, οφείλουµε, επίσης την ανακάλυψη πως η νουκλεΐνη αποτελείται από πρωτεΐνη και Ν.Ο. και αυτά είναι δύο: το DNA που βρίσκεται στον πυρήνα και το RNA στο κυτταρόπλασµα.