Τα πειράµατα των Griffith και Avery To 1928, o Frederic Griffith ανακάλυψε πως ο πνευµονιόκκοκος (ένα πολύ κοινό βακτηρίδιο το οποίο προξενεί την πνευµονία), υπάρχει σε δύο µορφές: Μια µορφή που περιβάλλεται από ισχυρή κάψα και είναι παθογόνος, προξενεί δηλ. πνευµονία (Smooth µορφή) και µια άλλη, που δεν φέρει κάψα και δεν είναι παθογόνος (Rough µορφή). Όταν ο Griffith έκανε µια ένεση στα ποντίκια µε διάλυµα που περιείχε (µαζί) νεκρούς S πνευµονιόκοκκους και R ζωντανούς, τα ποντίκια πέθαιναν (εικόνα 8). Συµπέρανε, λοιπόν, πως κάποιος (χηµικός) παράγοντας από τους νεκρούς παθογόνους S πνευµονιόκοκκους µεταφερόταν στους ζωντανούς R και τους καθιστούσε παθογόνους. Δυστυχώς, για τον ίδιο, σταµάτησε τα πειράµατά του σε αυτό το σηµείο, χωρίς να αναρωτηθεί για το ποιος είναι αυτός ο παράγοντας που αλλάζει το γενετικό δυναµικό των βακτηριδίων και συνεπώς, (µετα)φέρει τη γενετική πληροφορία! Το 1944, ο T. Avery του Ινστιτούτου Ροκφέλλερ παρουσίασε τις πρώτες σηµαντικές ενδείξεις που συνηγορούσαν για το γεγονός ότι είναι τα νουκλεϊκά οξέα τα µόρια εκείνα τα οποία ευθύνονται για τη µεταφορά της γενετικής πληροφορίας. O Avery, διαβάζοντας τα πειράµατα του Griffith, βάλθηκε να τα επιβεβαιώσει.Τα επανέλαβε και είδε πως ήταν αλήθεια!
Στη συνέχεια, ο Avery και οι συνεργάτες του ετοίµασαν ένα µείγµα από οµογενοποιηµένα παθογόνα βακτηρίδια: Ένα µείγµα, δηλαδή, το οποίο δεν περιείχε ζωντανά βακτηρίδια παρά µόνο ό,τι απέµεινε απ' αυτά ύστερα από ισχυρή ανάδευση σε ένα οµογενοποιητή, ο οποίος τα κατέστρεφε, µετατρέποντάς τα σε υγρή µάζα. Μέσα σ' αυτό το µείγµα πρόσθεσαν µερικά µη παθογόνα βακτηρίδια και τα άφησαν να πολλαπλασιαστούν. Το αξειοσηµείωτο γεγονός ήταν ότι τα µη παθογόνα αυτά βακτηρίδια ανέπτυξαν κάψα, µετατράπηκαν δηλ. σε παθογόνα και τον χαρακτήρα αυτό τον µεταβίβασαν στις επόµενες γενιές.Το συµπέρασµα που βγήκε από το πείραµα ήταν ότι κάποιος χηµικός παράγοντας που βρισκόταν µέσα στην υγρή αυτή µάζα από τους παθογόνους πνευµονιόκοκκους, ενσωµατώθηκε στους ζωντανούς µη- παθογόνους και τους µεταβίβασε κάποιο µόνιµο κληρονοµικό γνώρισµα. Είναι φυσικό επόµενο ότι η αναγνώριση του παράγοντα αυτού θα σήµαινε την αναγνώριση του µορίου που είναι υπεύθυνο για τη µεταφορά της γενετικής πληροφορίας. Με µια συστηµατική αποµόνωση διαφόρων µεγαλοµορίων και επανάληψη του πειράµατος, ο Avery και οι συνεργάτες του βρήκαν ότι η διαδικασία του µετασχηµατισµού µη παθογόνων πνευµονιόκοκκων σε παθογόνους συνέβαινε µόνο µε την παρουσία νουκλεϊκών οξέων. Έτσι, µε µια σειρά και άλλων πειραµατικών αποδείξεων, επιβεβαιώθηκε ότι το ένα από τα δύο νουκλεϊνικά οξέα, συγκεκριµένα το DNA, είναι ο φορέας της γενετικής πληροφορίας